Na tej stronie podaję kilka przykładów mechanizmu lordotycznego uciskania struktur przed kręgosłupem, które prowadzą do powstawania zespołów ucisku brzucha.

W pierwszym przykładzie silna lordoza uciska żyłę główną dolną u pacjenta:

W kolorowych obrazach Dopplera przepływ krwi jest zakodowany w różnych kolorach:

Czerwony jest związany z przepływem do powierzchni ciała,

Niebieski jest przypisany do odpływu z powierzchni ciała,

Kolor zielony jest związany z przepływem burzliwym, co wskazuje na przyspieszenie lub patologiczne zaburzenia przepływu krwi.

Powyższe zdjęcia pokazują fakt uciskania żyły głównej przez lordotyczny kręgosłup. Na początku, gdy żyła jest jeszcze szeroka, przepływ jest raczej powolny -22 cm/s. Kilka centymetrów wyżej, w miejscu występowania turbulencji, prędkość przepływu szybko wzrasta do wartości osiem razy większej niż normalnie.

Poniższy rysunek przedstawia silne uciskanie lewej żyły nerkowej w zespole dziadka do orzechów. Ucisk wywierany jest przez przednie wybrzuszenie kręgosłupa lędźwiowego i naciska na aortę od tyłu. Podniesiona aorta uciska następnie lewą żyłę nerkową od tyłu, powodując ekstremalne przyspieszenie przepływu do 346 cm/s w jednej żyle! Jest to około 15 razy większa od normalnej prędkości przepływu w lewej żyle nerkowej. Poniższe zdjęcia pokazują efekt dekompresji poprzez aktywne rozciąganie kręgosłupa lędźwiowego, aby przeciwdziałać lordozie i zmniejszyć ciśnienie lordotyczne. Turbulencja prawie całkowicie zanika, a prędkość przepływu spada do dziewiątej poprzedniej wartości, co wskazuje na obniżenie ciśnienia żylnego w tym samym obszarze.

Poniższe zdjęcia pokazują wpływ nacisku na kręgosłup lędźwiowy na ucisk lewej żyły nerkowej w tętniczym dziadku do orzechów w odcinku poziomym.

Konwencjonalny pogląd na zespół dziadka do orzechów jest taki, że żyła jest uciskana przez obie gałęzie dziadka do orzechów – górną tętnicę krezkową przed żyłą i aortę za żyłą. Jednak obserwacje u pacjentów, u których przeszczepiono górną tętnicę krezki w dół w celu złagodzenia zespołu Wilkiego, wyraźnie wskazują, że odbarczenie przedniej gałęzi dziadka do orzechów – górnej tętnicy krezki – nie zmniejsza w wystarczającym stopniu ciśnienia w lewej żyle nerkowej. Główny nacisk wywierany jest przez aortę od tyłu!

Na lewym zdjęciu pacjent znajduje się w rozluźnionej, tzn. “normalnej” pozycji ciała. Lewa żyła nerkowa jest prawie całkowicie ściśnięta przez aortę od tyłu.

Na zdjęciu po prawej stronie pacjent zmniejsza ciśnienie w kręgosłupie lędźwiowym poprzez jego rozciąganie. Efekt jest wyraźnie widoczny: lewa żyła nerkowa rozszerza się w wyniku zmniejszenia ciśnienia aorty. Ponieważ aorta jest mocno przytwierdzona do kręgosłupa lędźwiowego, działa jak proca. Wysokie ciśnienie w aorcie usztywnia zbiornik. Może on w ten sposób przenosić nacisk z kręgosłupa lędźwiowego na struktury przed aortą.

Ocena wpływu lordozy na zespół ucisku naczyniowego oparta jest na technice PixelFlux.

Metoda ta pozwala na bezprecedensowo szczegółowy opis efektu hemodynamicznego zespołów ucisku naczyniowego i ich leczenia.

Poniższy schemat przedstawia wpływ lordozy na lewą żyłę nerkową u pacjenta z zespołem dziadka do orzechów. Tutaj tłumienie przepływu krwi w lewej żyle nerkowej jest oczywiście najbardziej wyraźne przy maksymalnej lordozie i jest zmniejszone przez zgięcie bioder, a tym samym zmniejszenie lordozy kręgosłupa lędźwiowego.

Poniższy lewy wykres przedstawia wpływ niedrożności odpływu lewej żyły na perfuzję miąższu lewej nerki (po lewej). Pomiary PixelFlux pokazują tłumienie przepływu krwi w nerce lewej (lewej) do około 1/10 do 1/4 nerki prawej, w zależności od warstwy naczyń miąższowych (kora proksymalna vs. dystalna).

Tylko pomiary PixelFlux mogą wyraźnie pokazać, że zespół dziadka do orzechów po lewej stronie (po lewej) perfuzji nerek ma ogromny wpływ. Takie pomiary są nieodzownym warunkiem wstępnym do podjęcia uzasadnionej decyzji, czy należy je wykonać, czy też nie.

Na właściwym wykresie ponownie przedstawiono sukces operacji naczyniowej z wykorzystaniem techniki PixelFlux. Wzrost perfuzji lewej nerki może być udowodniony i osiąga współczynnik 4-10, ponownie w zależności od warstwy korowej.